ખિસકોલી અને સફરજન - ગુજરાતી બાળવાર્તા | Squirrel and apple story

ખિસકોલી અને સફરજન

એક સુંદર, શાંત જંગલ હતું. તે જંગલમાં ઝાડોની ઘટા, રંગબેરંગી ફૂલો અને મધુર સંગીત કરતાં પક્ષીઓ રહેતાં. એક ઊંચા, ઘટાદાર ઝાડની ડાળી પર એક નન્હી ખિસકોલી રહેતી. તેનું નામ ચંચલ હતું. ચંચલ બહુ જ ચપળ અને ઉત્સુક હતી. તે દિવસભર ડાળીઓ પર ઉછળકાથી દોડ્યા કરતી અને નવી નવી વસ્તુઓ શોધતી.

એક દિવસ, ચંચલ ઝાડ પરથી નીચે ઉતરી અને જંગલમાં ભટકવા લાગી. તેણે ઘાસમાં કંઈક લાલ અને ચમકદાર જોયું. નજીક જઈને જુએ તો એક સુંદર, લાલ રંગનું સફરજન પડ્યું હતું. સફરજન એટલું સુંદર અને ચમકદાર હતું કે જાણે સૂર્યની કિરણો તેના પર નાચી રહી હોય.

"વાહ! કેવું સુંદર છે!" ચંચલે વિસ્મયથી કહ્યું અને સફરજનને સુંઘવા લાગી. તેની સુગંધ મીઠી અને તાજગીભરી હતી.

તેણે સફરજનને ચાટ્યું. "મ્હમ્હ... કેવું મીઠું છે!" તે ખુશખુશ થઈ ગઈ. તેણે વિચાર્યું, 'હું આ સફરજનને મારા ઘરે લઈ જઈશ અને ધીમે ધીમે ખાઈશ.'

ચંચલે સફરજનને પંજામાં ઉપાડવાનો પ્રયત્ન કર્યો, પણ સફરજન તેના માટે ખૂબ ભારે હતું. તેણે ધક્કો માર્યો, ખેંચ્યું, પણ સફરજન તો ટસ થઈને જમીન પર જ પડ્યું રહ્યું. ચંચલનો જોરદાર પ્રયત્ન જોઈને એક ઝીણા, મધુર અવાજે કહ્યું, "અરે, તું મને કેમ દુખવે છે?"

ચંચલ ચોંકી ગઈ. તેણે ચારેબાજુ જોયું, પરંતુ કોઈ દેખાયું નહીં. "કોણ બોલ્યું?" તેણે પૂછ્યું.

"હું બોલ્યો છું, તારી સામે પડ્યો છું, આ સફરજન." અવાજ ફરી આવ્યો.

ચંચલે આશ્ચર્યથી સફરજન તરફ જોયું. "તું... તું બોલી શકે છે?"

"હા," સફરજને કહ્યું, "હું માત્ર એક ફળ જ નથી. મારા અંદર બીજ છે, જે નવા ઝાડ બની શકે છે. પણ તું તો મને ખાઈ જ જવા માંગે છે!"

ચંચલને ખૂબ શરમ આવી. "મને માફ કરજો," તેણે નમ્રતાથી કહ્યું, "મને ખબર નહોતી. મેં તમને દુખવ્યું તેના માટે હું દિલગીર છું."

સફરજન મનમાં મુસકાણ્યું. "કોઈ બાબત નહીં. તું ખાતરી કર, હું તને ક્ષમા કરું છું. પણ શું તું મારી સાથે મિત્રતા કરશે?"

"મિત્રતા?" ચંચલ આનંદિત થઈ ગઈ. "હા, હા જરૂર!" તેણે ઉત્સાહથી જવાબ આપ્યો.

આમ, ચંચલ અને સફરજનની મિત્રતા શરૂ થઈ. ચંચલ રોજ સવારે સફરજનને મળવા આવતી. તે તેને જંગલની વાતો સંભળાવતી – કેવી રીતે તેને પક્ષીઓના બચ્ચાંઓનો પહેલો ઉડાન ભરવો જોયો, કેવી રીતે ફૂલો પર ભમરો આવતો અને મધ પીતો. સફરજન પણ તેને ફળો અને બીજો વિશેની રસપ્રદ વાતો કરતો.

એક દિવસ, ચંચલ ઉદાસ લાગતી હતી. સફરજને જોઈ લીધું. "ચંચલ, આજે તું ઉદાસ લાગે છે, શું થયું?"

ચંચલે એક ઊંડો નિસાસો નાખ્યો. "આજે જંગલમાં એક સુંદર પક્ષીનો સમારોહ હતો. બધા પક્ષીઓના રંગબેરંગી પીંછા હતા, તેઓ એકબીજાને દેખાડી રહ્યા હતા. પણ મારા પર તો માત્ર ભૂરા રંગનો જ ફર હોવાથી કોઈ મારી તરફ ધ્યાન પણ આપતું નથી. હું બહુ સામાન્ય લાગું છું."

સફરજન થોડી વાર ચુપ રહ્યો. પછી બોલ્યો, "ચંચલ, શું તું જાણે છે કે મિત્રતા અને સુંદરતા દેખાવમાં નહીં, પણ હૃદયમાં હોય છે? તું ખૂબ ચપળ અને હેતાળ છે. તું મારી સૌથી સુંદર મિત્ર છે, કારણ કે તું મારી વાત સાંભળે છે અને મારી કાળજી લે છે. પક્ષીઓના પીંછા તો બાહ્ય સુંદરતા છે, પણ તારું હૃદય અંદરથી સુંદર છે."

ચંચલને સફરજનની વાત સમજાઈ ગઈ. તેનો ઉદાસ ચહેરો ફરી ખુશીથી ચમકી ઊઠ્યો. તેણે સફરજનને જોરથી જડી લીધો અને કહ્યું, "તમે ખરેખર સાચા છો! સાચી સુંદરતા તો અંદર છુપાયેલી હોય છે. તમે મારા સૌથી ઉત્તમ મિત્ર છો."

થોડા દિવસો બીતા ગયા. હવે ઠંડીનો મોસમ આવવાનો હતો. સફરજનનો રંગ હવે ગાઢ લાલ થઈ ગયો હતો અને તેની ત્વચા થોડી ઝરઝરીતી લાગતી હતી. એક સવારે, સફરજને ચંચલને કહ્યું, "મારો પ્રિય મિત્ર, હવે મારો સમય સમાપ્ત થવા આવ્યો છે. પણ ચિંતા ના કર, આ અંત નથી, પણ એક નવી શરૂઆત છે."

ચંચલની આંખોમાં આંસુ આવી ગયા. "તમારો અર્થ શું છે? તમે મને છોડીને ક્યાં જશો?"

સફરજને મીઠા અવાજે સમજાવ્યું, "મારા અંદરના બીજને જમીનમાં રોપવાનો સમય આવી ગયો છે. તું મને માટીમાં દાટી દેજે. વસંત ઋતુ આવશે ત્યારે હું એક નવા ઝાડના રૂપમાં તને મળીશ. અને તે ઝાડ પર સો-સો સફરજન લાગશે, જેને તું તારા બધા મિત્રો સાથે શેર કરી શકીશ."

ચંચલને દુખ થયું, પણ તેણે સફરજનની ઇચ્છા પૂરી કરી. તેણે એક સુંદર જગ્યાએ એક ઊંડો ખાડો ખોદ્યો અને પોતાના પ્રિય મિત્ર સફરજનને પ્યારથી માટીમાં દાટી દીધો.

સારા શિયાળા દરમ્યાન, ચંચલ તે સ્થાને જતી રહી અને પાણી પણ સિંચતી. તેણે વિશ્વાસ રાખ્યો કે તેનો મિત્ર તેને છોડીને ગયો નથી.

અને પછી, વસંત આવી. એક દિવસ, ચંચલે જોયું કે તે જગ્યાએથી એક નન્હો, કોમળ ઝાડનો અંકુર ફૂટ્યો હતો. તેનાં નન્હાં નન્હાં પાન ખીલી રહ્યાં હતાં. ચંચલનો હૃદય આનંદથી ભરાઈ ગયો.

વર્ષો વીતી ગયાં અને તે નન્હો અંકુર એક મોટા, ફലદાર સફરજનના ઝાડમાં ફેરવાઈ ગયો. દર વસંતમાં તે ખૂબસૂરત ગુલાબી-સફેદ ફૂલો ખીલવતો અને દર શરદ ઋતુમાં તે લાલ, રસદાર સફરજનોથી લચી પડતો.

ચંચલ હવે એકલી નહોતી. તે તેના નવા મિત્ર – સફરજનના ઝાડ પર રહેતી. તે ઝાડના ફળોને જંગલના બધા પ્રાણીઓ સાથે શેર કરતી. પક્ષીઓ પણ તે ઝાડ પર માળા બનાવતા.

ચંચલે સમજી લીધું હતું કે સાચી મિત્રતા અને પ્રેમ કદી નાશ પામતા નથી. તે તો એક ફોરમમાંથી બીજા ફોરમમાં બદલાઈ જતા હોય છે. અને તેનો સાચો મિત્ર, સફરજન, હવે હંમેશા માટે તેની સાથે હતો – એક વિશાળ, પ્રેમભર્યા ઝાડના રૂપમાં.

સારાંશ: આ વાર્તા આપણને શિખામણ આપે છે કે સાચી સુંદરતા અને મિત્રતા બાહ્ય દેખાવ કરતાં હૃદયની શુદ્ધતામાં હોય છે. એકત્રતા અને વિશ્વાસથી દુનિયા સુંદર બની શકે છે.