શિંગડાવાળો હરણ - ગુજરાતી બાળકોની વાર્તા | Balvarta for Kids

શિંગડાવાળો હરણ

ઘનાનંદનું જંગલ એક વિશાળ, હરિયાળી ચાદર જેવું હતું. તેમાં ઊંચા વૃક્ષો, ખીલેલા ફુલો અને ગુંજારવ ભર્યો હતો. આ જંગલમાં એક નન્હું હરણછાળું રહેતું, જેનું નામ હતું શંભુ. શંભુ ખૂબ જ ઉત્સુક અને ખુશખુશાલ હતું. તેને પોતાના મિત્રો – રમુભાઈ ખરગોશ, ટિલ્લુ કાગડો અને ઝુમ્મો ઝિંગો – સાથે દોડવું, ઉછાળા મારવા અને નવી નવી જગ્યાએ જોવાનું ખૂબ ગમતું.

પણ થોડા દિવસોથી, શંભુને કંઈક ચિંતા થઈ પડી હતી. તેના માથા પર નન્હાં, મૃદુ શિંગડા ઊગવા લાગ્યા હતા. શરૂઆતમાં તો તેને ગર્વ હતો, પણ એક દિવસ જ્યારે તે નદીકિનારે પાણી પી રહ્યું હતું, ત્યારે તેની પરછાયો પાણીમાં જોયો તો તે ચોંકી ગયો.

"અરે! આ મારા માથા પર આ શું છે?" તેણે પોતાની જાતને જ પૂછ્યું.

તેના મિત્રોને તો તેના નવા શિંગડા ખૂબ ગમ્યા.

રમુભાઈ બોલ્યો, "વાહ શંભુ! તારા શિંગડા તો જોરદાર લાગે છે!"

ટિલ્લુ કાગડો બોલ્યો, "કક્કા! હા, હા! હવે તું સાચો મોટો હરણ દેખાવા લાગ્યો છે!"

પણ શંભુને તે ગમતા નહીં. જ્યારે તે ઝાડીમાંથી પસાર થતો, ત્યારે શિંગડા ઝાડની ડાળીઓમાં અટકી જતા. જ્યારે તે ઝરણાની પાસે નમીને પાણી પીતો, ત્યારે શિંગડા તેના આડા આવતા. તેને લાગતું કે આ શિંગડા તો માત્ર એક બોજ છે.

એક દિવસ, તેઓ સૌ મળીને છીપાયેલી ખીણમાં રમવા ગયા. આ ખીણ ઘણી સુંદર હતી, પણ ત્યાં ઘાસ અને વેલો ઘણા ઊંચા હતા. શંભુ ત્યાં ઝડપથી દોડી શકતો નહીં, કારણ કે તેના શિંગડા વેલોમાં ફસાઈ જતા. રમુભાઈ અને ઝુમ્મો તો આસાનીથી અહીંતહીં દોડી શકતા હતા.

શંભુ ઉદાસ બનીને એક થાંભલાની છાંયમાં બેસી ગયો.

"હું ઈચ્છું છું કે મારા માથા પર આ શિંગડા ના હોત," તેણે ઊંડો નિસાસો નાખ્યો.

તેનો દુઃખભર્યો નિસાસો જંગલની બુદ્ધિમાન પ્રાણી, ઋષિરાજ ઉલ્લુના કાન સુધી પહોંચ્યો. ઋષિરાજ ઊંચા ઓકના વૃક્ષ પર રહેતા હતા. તે ઘણા વર્ષોથી જંગલની ઘટનાઓ જોતા હતા અને સૌને સલાહ આપતા હતા. તે ધીમેથી શંભુની પાસે આવ્યા.

"હે નન્હા મિત્ર, શું કારણ છે આ ઉદાસીનું?" ઋષિરાજે પૂછ્યું.

શંભુએ આંખો લૂછીને કહ્યું, "ઋષિરાજ, આ શિંગડા મને બિલકુલ ગમતા નથી. તે મારા રસ્તામાં આડા આવે છે. મારા મિત્રોની જેમ હલકો-ફુલકો અને આઝાદ થવું શક્ય નથી."

ઋષિરાજે હલકું સ્મિત કર્યું. "શંભુ, જંગલનો નિયમ છે કે દરેક પ્રાણીને કોઈ ન કોઈ ખાસ વરદાન મળ્યું છે. તારા શિંગડા તારું વરદાન છે. તું હજુ સમજ્યો નથી, પણ સમય આવશે જ્યારે આ શિંગડા જ તારી અને તારા મિત્રોની સહાય કરશે."

શંભુને આ વાત પર વિશ્વાસ થયો નહીં. શિંગડા કેવી રીતે સહાય કરી શકે? પણ ઋષિરાજની વાત હંમેશા સાચી ઠરતી, તેથી તે ચૂપચાપ ઘેર ચાલ્યો ગયો.

કેટલાક અઠવાડિયા પસાર થયા. શંભુના શિંગડા મજબૂત અને શાખાવાળા થયા. હવે તો તે વધુ મોટા અને ભારે લાગતા હતા. શંભુ તેમને છુપાવવા માટે ઊંચા ઘાસમાં ચાલતો.

એક દિવસ, ગરમીનો પ્રખર તાપ હતો. શંભુ, રમુભાઈ અને ટિલ્લુ જંગલની એક ઓરડીમાં આરામ કરી રહ્યા હતા. ત્યાં ઝુમ્મો ઝિંગો તરતાં તરતાં ઝપાટાબંધ આવ્યો. તેની આંખો ભયથી ફેલાયેલી હતી.

"બચાવો! બચાવો!" ઝુમ્મો ચીસો પાડતો પાડતો બોલ્યો. "જંગલનો સૌથી ભયાનક અને ભૂખ્યો ભેંશો, કાળુ, આપણી તરફ આવી રહ્યો છે! તેનો મિજાજ તો તમે જાણો છો! તે આજે કોઈને નહીં છોડે!"

સૌના હૃદય ધબકવા લાગ્યા. કાળુ ભેંશો જંગલમાં સૌથી ડરાવણું પ્રાણી હતું. તેની સખત ભવાં અને તીક્ષ્ણ શિંગડાઓથી સૌ ડરતા હતા.

"જલદી થાઓ! આ ઓરડીમાંથી નીકળો!" રમુભાઈએ ચીસ પાડી.

પણ ત્યાં સુધીમાં તે ઘણું મોડું થઈ ચૂક્યું હતું. એક ભારે ભૂંગળાટનો અવાજ આવ્યો, અને વિશાળ કાળુ ભેંશો ઝાડી ભેદીને અંદર આવી પહોંચ્યો. તેની આંખો ક્રોધે લાલ હતી.

"કોઈ છે અહીં?" કાળુએ ગર્જના કરી. "મને ભૂખ લાગી છે!"

શંભુ અને તેના મિત્રો એક મોટા ખોખાની પાછળ છુપાયા. તેમનાં હૃદય ધબકારા જોરથી ઠોકરા મારી રહ્યા હતા. કાળુએ તેમને સુંઘી લીધા હતા.

"છુપાવો છો? ચાલો બહાર આવો!" કાળુએ ગર્જના કરી અને ખોખા પર પોતાનું માથું માર્યું.

ખોખો હલ્યો. મિત્રોનો છુપાવો ખુલ્લો થઈ ગયો.

"હવે શું કરવું?" ટિલ્લુએ ડરથી કહ્યું.

ત્યાં જ શંભુને ઋષિરાજની વાત યાદ આવી: "...સમય આવશે જ્યારે આ શિંગડા જ તારી અને તારા મિત્રોની સહાય કરશે."

એક ક્ષણમાં, શંભુનો ડર ગાયબ થઈ ગયો. એક નવી શક્તિ અને હિંમત તેના અંદર ઉતરી આવી. તે ખોખાની પાછળથી બહાર નીકળ્યો અને કાળુની સામે ડટકો ભર્યો.

"અરે, નન્હું હરણછાળું!" કાળુ હસ્યો. "તું જ મારું પહેલું નાસ્તો બનીશ!"

"ના!" શંભુએ મજબૂત અવાજે કહ્યું. "તમે મારા મિત્રોને હાનિ પહોંચાડશો નહીં!"

કાળુએ ફરી ગર્જના કરી અને શંભુ પર હલ્લો બોલાવ્યો.

જ્યારે કાળુ નજીક આવ્યો, શંભુએ ઝડપથી પોતાનું માથું નીચે ઢાળ્યું. કાળુના શિંગડા અને શંભુના શિંગડા આપસમાં ભિડાયા. ટક્-ટક્-ટક્! એવો અવાજ થયો. શંભુના શિંગડા આશ્ચર્યજનક રીતે મજબૂત હતા! તે કાળુના વજનને પણ ટક્કર ઝીલી શક્યા.

કાળુ આશ્ચર્યચકિત થઈ ગયો. આ નન્હું હરણછાળું તેને રોકી રહ્યું હતું! તેણે પાછા હટવાનો પ્રયત્ન કર્યો અને ફરી હલ્લો કર્યો. પણ શંભુ હવે હિંમતવાન બની ચૂક્યો હતો. તે ઝૂઝતો રહ્યો. તેના શિંગડા શક્તિશાળી હતા અને તેનો સંતુલન પણ અદ્ભુત હતો.

આ લડાઈ થોડીકવાર ચાલી. શંભુ થાકવા લાગ્યો, પણ તે હાર માનવા તૈયાર નહોતો. તેણે પોતાની આખી શક્તિ એકઠી કરી અને કાળુને પીછેહઠ કરવા માટે ધક્કો માર્યો.

કાળુ, જેને ક્યારેય આવો પ્રતિકાર નહોતો મળ્યો, હતાશ થઈ ગયો. આ નન્હું હરણ ખરેખર જોરદાર હતું! "ચલો, આજે તો મારો દિવસ નથી," તે ગણગણ્યો અને નાસી ગયો.

ઓરડીમાં શાંતિ પસાર થઈ.

શંભુના મિત્રો આનંદથી ચીસો પાડવા લાગ્યા.

"વાહ, શંભુ! તું તો અતિશય હિંમતવાન નીકળ્યો!" રમુભાઈએ કહ્યું.

"કક્કા! તું જંગલનો બહાદુર છે!" ટિલ્લુએ ચિચિયારો કર્યો.

"તમે સૌને બચાવ્યા!" ઝુમ્મો બોલ્યો.

શંભુને હવે પોતાના શિંગડાઓ પર ગર્વ થયો. તે હવે સમજી ગયો હતો કે ઋષિરાજની વાત સાચી હતી. તેના શિંગડા કોઈ બોજ નહોતા, તે તો તેનું રક્ષણ કવચ હતું.

થોડીકવારમાં, સમાચાર જંગલમાં ફેલાઈ ગયા કે શંભુએ કાળુ ભેંશને હરાવ્યો હતો. અન્ય પ્રાણીઓએ પણ શંભુની પ્રશંસા કરી.

તે દિવસથી, શંભુને કદી પોતાના શિંગડાઓ પર શરમ આવી નહીં. તે જાણતો હતો કે દરેકની પાસે કોઈ ન કોઈ ખાસ ગુણ હોય છે. કોઈ ઝડપથી દોડી શકે છે, તો કોઈ ઊંચી ઉડાન ભરી શકે છે, અને કોઈ પાસે તેની અને તેના મિત્રોની રક્ષા કરવાની શક્તિ હોય છે.

અને આ રીતે, શિંગડાવાળો હરણ ઘનાનંદ જંગલનો સૌથી બહાદુર અને આદરણીય રક્ષક બની ગયો. તે અને તેના મિત્રો ફરીથી ખુશીથી અને સુરક્ષિત રીતે રમવા લાગ્યા, અને શંભુના શિંગડા હંમેશા તેના ગૌરવનું પ્રતીક બની રહ્યા.

શિક્ષણ: દરેકની પાસે કોઈ ન કોઈ ખાસ ગુણ હોય છે. આપણે આપણી ખાસિયતો પર ગર્વ કરવો જોઈએ અને તેમને સારા કામ માટે વાપરવા જોઈએ.