ધીરજનું ફળ | ગુજરાતી પ્રેરણાદાયી વાર્તા | Fruit of Patience Gujarati Story

ધીરજનું ફળ

સુરેન્દ્રનગર જિલ્લાના એક નન્હા શાંત ગામમાં, રમણભાઈ નામનો એક ખેડૂત રહેતો હતો. તેનો વંશપરંપરાએ ખેતીનો ધંધો કર્યો હતો. રમણભાઈ પણ પોતાના પિતા અને દાદાની જેમ જમીનની ખૂબ સંભાળ રાખતો. પણ બે વર્ષથી એના ઉપર કંઈક આફત જ આવી હતી. પહેલાં સાલ ખૂબ જ ઓલી પડી અને ભાજીની ફસલ નષ્ટ થઈ ગઈ. બીજા સાલ ખૂબ જ ઉનાળો પડ્યો અને પાણીની કમીને કારણે કપાસની ફસલ સારી નહોતી થઈ.

રમણભાઈનું મન હતે હતે ઉદાસ થઈ ગયું હતું. એક સાંજે, તે પોતાના ખેતરની કોરે બેઠો બેઠો સૂર્યાસ્ત નિહાળી રહ્યો હતો. તેના મનમાં ચિંતા હતી કે આ વર્ષે પણ જો ફસલ નહીં થઈ, તો ઘરનો ગુજારો કેવી રીતે ચાલશે.

ત્યાં જ, ગામના જ ઘણા વૃદ્ધ અને અનુભવી ખેડૂત જેવા ગણાતા ભગતજી ત્યાંથી પસાર થયા. તેમણે રમણભાઈના ચહેરા પરની ચિંતા જોઈ. ભગતજી તેની પાસે આવીને બેઠા અને પૂછ્યું, "કેમ બેટા રમણ, લાગે છે મન ભારે છે?"

રમણભાઈએ ઊંડો નિસાસો નાખ્યો અને કહ્યું, "કહો ભગતજી, હવે શું કરું? બે વર્ષથી મારી મહેનતનું ફળ હાથ લાગતું નથી. જમીનમાં પણ જાણે વિશ્વાસ ઉઠી ગયો છે."

ભગતજીએ હલકું સ્મિત કર્યું. તેમણે પોતાનો હાથ જમીન પર ફેરવ્યો અને કહ્યું, "રમણ, આ જમીન અમારી મા જેવી છે. ક્યારેક ક્રોધે ભરાય છે, તો ક્યારેક અમૃત વરસાવે છે. પણ તેને કદી ધીરજ નથી ગુમાવતી. આજ સૂર્ય અસ્ત થશે, પણ ધીરજ રાખ, તો કાલે ફરી નવા જોરથી ઊગશે જ."

રમણભાઈએ કહ્યું, "પણ ધીરજથી શું થશે? પેટ તો ભરવું પડશે ને?"

ભગતજીએ એક છોડ તરફ ઇશારો કર્યો. "જોયો આ આંબલીનો છોડ? મેં એને ત્રણ વર્ષ પહેલાં રોપ્યો હતો. આજ સુધી એણે એક પણ ફળ નથી આપ્યું. પણ હું દરરોજ એને પાણી આપું છું, ખાતર નાખું છું, અને વિશ્વાસ રાખું છું કે એક દિવસ એ ઘણાં ફળોથી લદાઈ જશે. ખેતર પણ એવું જ છે. તારે મહેનત અટૂલ રાખવી છે અને ધીરજ રાખવી છે. ધીરજનું ફળ હંમેશા મીઠું હોય છે."

ભગતજીની આ વાતોએ રમણભાઈના મનમાં આશાનો એક દીવો પેટાવ્યો. તે દિવસથી તેણે નક્કી કર્યું કે તે હાર માનવાનું છોડી દેશે અને ફરી પાછા પૂર્ણ શ્રદ્ધાથી પોતાના ખેતરમાં જુતી જશે.

આ વર્ષે તેણે ડોકરાની જગ્યાએ ઘઉંની ખેતી કરવાનો નિર્ણય લીધો. તેણે ખેતરની ઊંડી જુતાઈ કરાવી, સારું ખાતર નાખ્યું અને ઉત્તમ ગુણવત્તાનું બિયારણ વપરાયું. દરરોજ પરોઢમાં ઊઠીને તે ખેતરમાં પહોંચી જતો અને સાંજ સુધી મહેનત કરતો. પડોશીઓ જ્યારે આરામ કરતા, ત્યારે પણ રમણભાઈ પોતાના ખેતરની નિંદર કરતો.

ક્યારક્યારે મન થાતું કે થાકી ગયો, પણ ત્યારે જ તેને ભગતજીનો આંબલીનો છોડ યાદ આવતો અને તે ફરી પાછો ઉત્સાહથી કામમાં જુતી જતો.

થોડા જ સમયમાં, ખેતરમાં લીલા-લીલા ઘઉંના છોડ ઊગવા લાગ્યા. પણ પ્રકૃતિની પરીક્ષા તો હજુ બાકી હતી. એક દિવસ અચાનક આકાશમાં ઘેરા મેઘ ઘેરાયા અને જોરદાર વાવાઝોડું આવ્યું. તોફાની હવાઓ અને મૂસળધાર વરસાદે રમણભાઈના હૃદયમાં ફરી વાર ડર પેદા કર્યો. પણ આ વખતે તે ઘરમાં બેસીને રોતો નહીં, પણ રણકપાળ બાંધીને વરસાદમાં જ ખેતરમાં નીકળી પડ્યો. તેણે નહેરો બનાવીને વધારે પાણી નીકળવાની વ્યવસ્થા કરી, જેથી છોડ પાણીમાં ના ડૂબી જાય.

તોફાન ગયા પછી, ખેતરના છોડો થોડા વળી ગયા હતા, પણ નષ્ટ થયા નહીં. રમણભાઈની સચેતતાએ ફસલને બચાવી લીધી હતી.

હવે દિવસો નિત્ય પ્રમાણે વહી જતા હતા. ઘઉંના છોડો વધવા લાગ્યા, લીલા-પીળા થવા લાગ્યા અને અંતે સોનેરી રંગના થઈ ગયા. પક્ષીઓથી ફસલનું રક્ષણ કરવા રમણભાઈએ ખેતરના મધ્યમાં એક બિલાડો બનાવ્યો અને દિવસરાત પહેરો કરવા લાગ્યો.

આખરે, ફસલ કાપવાનો દિવસ આવી પહોંચ્યો. સવારે સૂર્યની કિરણો જ્યારે સોનેરી ખેતરો પર પડી, ત્યારે એક અનોખો દૃશ્ય હતો. ઘઉંના દાણા ખૂબ જ ભરચક અને મજબૂત હતા. રમણભાઈએ જ્યારે પહેલો ડાંગલો હાથમાં લીધો, ત્યારે તેની આંખોમાં આનંદના આંસુ આવી ગયા. આ ફસલ પાછલા બે વર્ષો કરતાં બમણી થઈ હતી.

ફસલ કાપીને જ્યારે ડાંગળા ખેતરમાં જ ગળાવવામાં આવ્યા, ત્યારે ગામના લોકો પણ આ સુંદર ફસલને જોવા આવ્યા. સૌ રમણભાઈની મહેનતની વાતો કરવા લાગ્યા.

ભગતજી પણ ત્યાં આવ્યા. તેમણે રમણભાઈના ખભા પર હાથ મૂક્યો અને કહ્યું, "બોલ્યો હતો ને મેં? ધીરજનું ફળ મીઠું જ હોય છે. તારી મહેનત અને ધીરજથી માતા ધરતીએ તને ભરપૂર વરદાન આપ્યું છે."

રમણભાઈએ ભગતજીને નમન કર્યું અને કહ્યું, "ભગતજી, તમારો આશીર્વાદ અને સલાહ જ નહોતી, તો આજ હું આ દિન નહોતો જોઈ શકતો. તમે મને શિખવ્યું કે મુશીબતો આવીને જાય છે, પણ જે મનુષ્ય ધીરજ અને મહેનત નથી છોડતો, તેને અવશ્ય સફળતા મળે છે."

આ વર્ષ રમણભાઈના ઘરમાં ખુશહાલી આવી. ફસલ વેચીને તેને સારો નફો થયો. પણ તેનાથી કંઈક વધારે મહત્વનું શીખ્યો. તે શીખ્યો કે જીવનમાં ધીરજ એ સૌથી મોટું શસ્ત્ર છે. સફળતા મળતા પહેલાંની તકલીફો અને અચાનક આવનારી મુશીબતો ધીરજથી જ સહન કરી શકાય છે.

આજથી રમણભાઈની ખેતરમાં ફરી ભરપૂર હરીફાઈ આવી ગઈ. અને ગામના લોકો જ્યારે પણ હિંમત હારવાના હોય, ત્યારે એકબીજાને રમણભાઈની કહાની સંભળાવે છે અને કહે છે: "ધીરજ રાખો, કારણ કે ધીરજનું ફળ હંમેશાં મીઠું જ હોય છે."

---

શિક્ષણ: મુશીબતના સમયમાં ધીરજ અને મહેનત ન છોડવી, કારણ કે સફળતા એ મહેનત અને ધીરજનું જ ફળ છે.