ત્રણ બકરીઓ - ગુજરાતી બાળવાર્તા | Three Goats Story

ત્રણ બકરીઓ

એક સુંદર ગામ હતું. તે ગામના છોરાકમાં એક ઝુંપડી હતી, અને તે ઝુંપડીમાં ત્રણ બકરીઓ રહેતી હતી. ત્રણેય બહેનો હતી. સૌથી નાની બકરીનું નામ ઝુબા હતું. તે ખૂબ જ નાજુક અને શરમાળ હતી. વચલી બકરીનું નામ મુબા હતું. તે ઝુબા કરતાં થોડી મોટી અને હિંમતવાન હતી. અને સૌથી મોટી અને શક્તિશાળી બકરીનું નામ રુબા હતું. રુબા તો એવી તાકાતવાન હતી કે તેના શિંગડા પહાડની ચટ્ટાને પણ ભેદી નાખે એવા!

ત્રણેય બહેનો ખૂબ પ્રેમથી રહેતી. સવારે ઊઠીને તેઓ પાડોશના મેદાનમાં ચરવા જતી. પણ એ મેદાનમાં તો ઘાસ ખૂબ ઓછું થઈ ગયું હતું. એક દિવસ રુબા બોલી, "બહેનો, અહીં તો ખાવા જેવું ઘાસ જ નથી. મારા કાને એવી ખબર પડી છે કે સામે પહાડની તળેટીમાં એક વિશાળ, હરિયાળું મેદાન છે. ત્યાં ઘાસ એવું તો રસીલું અને ઊંચું ઊગ્યું છે કે આપણે તેમાં ગુમ થઈ જઈએ!"

ઝુબા અને મુબાના મનમાં તો ખુશીનો પાર ન રહ્યો. ત્રણેય ને પહાડની તળેટીમાં જવું હતું. પણ એ રસ્તે એક ભયંકર અંતરાય હતો.

પહાડની તળેટીમાં જવા માટે એક ઊંડી નદી પાર કરવી પડતી. નદી પર એક જૂનો, લાકડાનો પુલ હતો. પુલની નીચે ગર્જના કરતો પ્રવાહ વહેતો હતો. પણ સૌથી ભયંકર બાબત એ હતી કે તે પુલ નીચે એક વિચિત્ર, મોટું અને ભયાનક જીવ રહેતું હતું. તેનું નામ હતું ભૂતનગો. ભૂતનગો એક રાક્ષસ જેવો હતો. તેની આંખો લોહી જેવી લાલ હતી અને દાંત ચાકુ જેવળ તીક્ષ્ણ હતા. તે હંમેશા પુલ પર આવનારા માણસોને અને પ્રાણીઓને ખાઈ જતો.

ત્રણેય બકરીઓને ભૂતનગાની ખબર હતી. પણ રુબા હિંમતવાન હતી. તે બોલી, "ચિંતા કરવાની જરૂર નથી. આપણે હિંમત રાખીશું અને એકબીજાની સાથે રહીશું. ચાલો, આજે જ ચાલવાનું શરૂ કરીએ."

અને આમ, ત્રણેય બહેનો હરિયાળા મેદાનમાં જવા માટે નીકળ પડી.

સૌથી પહેલાં નાની ઝુબા પુલ પર ચડી. તેના નન્હાા ડાબલાનો અવાજ થયો: ટપ ટપ, ટપ ટપ.

અચાનક, પુલ નીચેથી એક ગર્જના સંભળાઈ: "કોણ છે તે મારા પુલ પર પગ મૂકે છે?!"

ભૂતનગો બહાર આવ્યો. તેની લાલ આંખો ચમકી રહી હતી. તે ઝુબા તરફ જોઈને ગર્જના કર્યો: "કોણ છે તું? મારું ભોજન બનવા આવી છે?"

નાની ઝુબા ખૂબ ડરી ગઈ. તેનાં ઘૂંટણો કાંપવા લાગ્યા. પણ તેણે હિંમત ભેળી કરી અને પાતળા અવાજમાં કહ્યું, "પ-પ-પ્લીઝ, હું એક નન્હી બકરી છું. મને પાર જવા દો. હું તો બહુ જ નન્હી છું, મારામાં તો માંસ જ નથી."

ભૂતનગો ગર્જ્યો: "ના! ના! હું તને જરૂર ખાઈશ! તું જરા ઝટપટ મારા મોંમાં આવ!"

ઝુબા તો બહુ શાણી હતી. તે બોલી, "ઓહ, પણ જુઓ! હું તો બહુ નન્હી છું. મારા પાછળ તો મારી બહેન આવે છે. તે મારા કરતાં ઘણી મોટી અને જાડી છે. તેના પાસે તમારા માટે ઘણું વધુ માંસ છે!"

ભૂતનગાના મનમાં લોભ ઊપજ્યો. 'ચલો, આ નન્હી બકરીને છોડી દઉં, મોટી બકરીની રાહ જોઉં,' તેને લાગ્યું. "ચાલ, તું પાર થઈ જા!" તે બોલ્યો.

ઝુબા ઝડપથી પુલ પાર કરી ગઈ અને સામે કાંઠે પહોંચી ગઈ.

હવે વચલી બકરી મુબાની વારી આવી. તે પુલ પર ચડી. તેના ડાબલાનો અવાજ થોડો ભારે હતો: ટપાટપ, ટપાટપ.

ફરી એક વાર ભૂતનગાની ગર્જના સંભળાઈ: "કોણ છે તે મારા પુલ પર પગ મૂકે છે? તું પાછી આવી શું?"

ભૂતનગો બહાર આવ્યો અને મુબા તરફ ભયાનક નજરે જોઈ રહ્યો. મુબા પણ ડરી, પણ તેણે ધીરજ રાખી. તે બોલી, "પ્લીઝ, હું મુબા છું. મને જવા દો. હું તમારા ખાવા લાયક નથી."

ભૂતનગો હસ્યો, "ના, આજે તો મારી ભૂખ જ બહુ છે. હું તને જરૂર ખાઈશ!"

મુબાએ ઝુબા જેવી જ યુક્તિ વાપરી. તે બોલી, "ઓહ, પણ જો તમે મને ખાઈ ગયા, તો શું થશે? મારી પાછળ મારી સૌથી મોટી બહેન રુબા આવે છે. તે તો એવી મોટી અને તાકાતવાન છે! તેના જેવું સ્વાદિષ્ટ ભોજન તમે કદી નહીં ખાધું હોય!"

ભૂતનગો વિચારમાં પડ્યો. 'આ બકરી પણ ઠીક ઠાક છે, પણ જો ખરેખર મોટી બકરી આવે તો?' તેના મનમાં લોભ આવ્યો. "ચાલ, જલ્દી પાર થઈ જા!" તે ગર્જ્યો.

મુબા પણ ઝડપથી પુલ પાર કરી ગઈ અને ઝુબા સાથે જોડાઈ ગઈ.

આખરે, સૌથી મોટી બકરી રુબાની વારી આવી. રુબા નિડર હતી. તે પુલ પર ચડી. તેના ભારે અને મજબૂત ડાબલાનો અવાજ ગડગડાટ કરતો હતો: ધડાધડ, ધડાધડ!

પુલ હલવા લાગ્યો. ભૂતનગો બહાર આવ્યો. પણ આ વાર તેનો અવાજ પહેલાં જેવો ગર્જતો નહોતો, તે થોડો શંકાભર્યો હતો. "ક...કોણ છે તું?" તે બોલ્યો.

રુબાએ ઊંચે માથું કર્યું અને આત્મવિશ્વાસથી જવાબ આપ્યો, "હું છું રુબા! મોટી બકરી! અને હવે તું મારા રસ્તેથી હટ જા!"

ભૂતનગો તો આ નિડર અવાજથી ચોંક્યો. પણ તેણે પોતાના ભયને છુપાવ્યો. "અરે! તું જ છે જેની મને રાહ હતી! આજે તો હું ત્રણેય બકરીઓને ખાઈ જઈશ! પહેલાં તને ખાઈશ!" એમ કહીને તે પુલ પર ચડવા લાગ્યો.

રુબાએ એક પળ પણ ન ગુમાવી. તે પાછી હટી નહીં. ભૂતનગો જ્યારે તે પર ઝપટ કરવા લાગ્યો, ત્યારે રુબાએ તેના શક્તિશાળી શિંગડાં નીચે ઢાલી લીધો અને સીધો તેના પેટ પર જોરદાર ઘા કર્યો.

"આ લે, દુષ્ટ ભૂતનગા!" રુબા ગર્જી.

"આય્ય્ય્યો!" ભૂતનગો ચીસો પાડતો પુલ પરથી નીચે ઊંડી નદીમાં ઢળી પડ્યો. તેણે તરવાનો પ્રયત્ન કર્યો, પણ રુબાનો ઘા એવો તીવ્ર હતો કે તે શક્તિહીન થઈ ગયો હતો. તેણે નદીનો પ્રવાહ તેને વહીને લઈ જતો રહ્યો અને ક્યારેક ખબર પણ ન પડી.

ભૂતનગાને હરાવીને રુબા પણ પુલ પાર કરીને બીજી બે બહેનો સાથે જોડાઈ ગઈ. ઝુબા અને મુબા રુબાને ગળે ભેટી પડી. "તું જ બહાદુર છે, બહેન!" તેઓએ કહ્યું.

અને હવે તો સામે હતું એક વિશાળ, હરિયાળું મેદાન. ઘાસ ખૂબ જ રસદાર અને ઊંચું હતું. ત્રણેય બકરીઓએ મનભરપૂર ઘાસ ચર્યું. તેઓ ખૂબ જ ખુશ થઈ ગઈ. હવેથી, તેઓ રોજ એ પુલ પાર કરીને તે મેદાનમાં જવા લાગી. હવે તો કોઈ ભૂતનગો નહોતો કે જે તેમને ડરાવે.

આવી રીતે, નાની ઝુબાની શાણપણ, મધ્યમ મુબાની સમજદારી અને મોટી રુબાની હિંમતે ત્રણેયનો જીત થઈ.

નીતિકથા: હિંમત, શાણપણ અને એકબીજા માટેના પ્રેમથી કોઈપણ મુશ્કેલી પર વિજય મેળવી શકાય છે.