જાદુઈ લાકડી - ગુજરાતી બાળવાર્તા | jadui lakdi varta

જાદુઈ લાકડી

એક ગામ હતું, જેની કાંઠે એક વિશાળ અને ઘનઘોર જંગલ હતું. આ જ ગામમાં રાજુ નામનો એક ખુશમિજાજ અને દયાળુ છોકરો તેની આજી-આજોબા સાથે રહેતો હતો. રાજુને જંગલમાં ફરવું અને નવા નવા સાથીઓ બનાવવા ખૂબ ગમતું. એક દિવસ, સવારે સવારે તે જંગલમાં સફર કરવા નીકળ્યો. ઘાસચારા વચ્ચે થઈને, પક્ષીઓનું ગીત ગાતો-ગુંજતો તે આગળ વધ્યો જાય છે.

એક જૂનું, વિશાળ અને ઘેરા હરિયાળા પાંદડાંવાળું વૃક્ષ જોયું. તે વૃક્ષની થડ ખૂબ જ મોટી હતી અને તેમાં એક ખોપરી હતી. રાજુની નજર ખોપરી પર પડી. અંદર કંઈક ચમકી રહ્યું હતું. ઉત્સુકતાથી તેણે હાથ ઘાલ્યો અને બહાર કાઢ્યું તો... એક સુંદર, ચિતકબરી કોતરણીવાળી લાકડી હતી! તે કોઈ સાધારણ લાકડી ન હતી. તેના ઉપર નન્હી-નન્હી તારાં જેવી નક્શીકામગીરી હતી અને તેના એક છોરે એક ચમકતો સ્ફટિક જડિત હતો.

"વાહ! કેટલી સુંદર લાકડી!" રાજુએ ખુશીથી કહ્યું અને તેને હાથમાં લઈને જોયું. ત્યાં જ એક અજબ ઘટના બની. એક ઝાડની ડાળી પર બેઠેલી ચકલી ચી-ચી કરી રહી હતી. પણ રાજુને એવું લાગ્યું કે તેને તેની બોલી સમજાઈ રહી છે!

"ઓહો! મારાં બચ્ચાંઓ ભૂખ્યાં છે. કોઈ મને થોડા દાણા આપો!" ચકલી કરગરી રહી હતી.

રાજુ આશ્ચર્યચકિત થઈ ગયો. શું આ લાકડીનું જાદુ હતું? તેણે પોતાની પાસેની પાકીટમાંથી થોડા બિસ્કિટના ચૂરા કાઢ્યા અને ઝાડની નીચે મૂકી દીધા. ચકલી નીચે આવી અને ખુશીથી દાના ચણવા લાગી. ત્યારબાદ તે રાજુ તરફ જોઈને બોલી, "ખૂબ ખૂબ આભાર, નાના મિત્ર!"

રાજુ ખુશીથી ખીલી ઉઠ્યો. આ લાકડી તો ખરેખર જાદુઈ હતી! તે આગળ ચાલ્યો. થોડી દૂર જતાં, તેને એક નન્હો, સફેદ ખરગોશ રોતો જણાયો. તેનો પગ ઘાસની લતમાં ગૂંચળા ખાઈ ગયો હતો અને તે છૂટો નહોતો થઈ શકતો.

"માડી, મારો પગ! હું છૂટો થઈ શકતો નથી!" ખરગોશ રોતો હતો.

રાજુ તરત જ તેની પાસે દોડ્યો. તેણે કહ્યું, "ચિંતા ન કર, મિત્ર. હું તને છોડાવું છું." તેણે બડતાથી જાદુઈ લાકડીનો ઉપયોગ કર્યો અને ઘાસની લતને હળવેથી ખસેડ્યા. ખરગોશનો પગ છૂટો થયો. ખરગોશ ખુશીથી ઉછળ્યો અને બોલ્યો, "તું મહાન છો! તારો આભાર!" અને ત્યારબાદ દોડતો દોડતો જંગલમાં અદૃશ્ય થઈ ગયો.

રાજુને પોતાનું કામ ખૂબ જ સારું લાગ્યું. તે આગળ વધ્યો અને એક ભૂરું, સ્વચ્છ ઝરણું જોયું. ઝરણાની કાંઠે એક મોટો શિયાળ બેઠો હતો. તે ખૂબ જ ઉદાસ લાગતો હતો. તેની જીભ બહાર લટકતી હતી અને તે હાફતો હતો.

"હું ખૂબ પ્યાસો છું," શિયાળે ધીમેથી કહ્યું, "પણ મારી પીઠમાં દુખાવો છે, એટલે નીચે ઝુકીને પાણી પી શકતો નથી."

રાજુને દયા આવી. તેણે ઝડપથી પોતાની પાણીની બોટલ કાઢી, ઝરણામાંથી ભરી અને શિયાળના મોં સુધી પહોંચાડી. શિયાળે ખૂબ જ ધારપૂર્વક પાણી પીધું અને તેની આંખોમાં આનંદ ચમકી ઊઠ્યો.

"બાળક, તું ખૂબ દયાળુ છે," શિયાળે કહ્યું, "તેરો આભાર. જો તને કદી મદદની જરૂર પડે, તો મારું સ્મરણ કરજે." આટલું કહીને શિયાળ જંગલની ઘેરાશમાં ચાલ્યો ગયો.

બપોર થઈ ગઈ હતી અને રાજુ ઘરે પાછો ફરવા લાગ્યો. રસ્તામાં, તેને એક ઝાડ પર લાલ-લાલ રસભર્યાં ફળ દેખાયાં. ફળ તોડવા માટે તે ઝાડ પર ચઢવા લાગ્યો. પણ દુર્ભાગ્યવશ, તેનો પગ પાકી ડાળી પરથી લપસી ગયો અને તે નીચે પડતો-પડતો બચ્યો, પણ તે એક ડાળી પર અટકી ગયો. તે હવે ન તો ઉપર ચઢી શકતો હતો અને ન તો નીચે ઊતરી શકતો હતો. તે ડરી ગયો.

"મદદ! કોઈ છે?" તે ચીસો પાડવા લાગ્યો.

પણ કોઈ માનવી તો દૂરની વાત, પક્ષીઓ પણ તે સમયે ત્યાં નહોતાં. તેને તેની જાદુઈ લાકડી યાદ આવી, જે હજી પણ તેના હાથમાં મજબૂતીથી પકડી હતી. તે ડરતાં-ડરતાં બોલ્યો, "હે જાદુઈ લાકડી, કૃપા કરીને મારી મદદ કરો!"

જેવા જ તેની આ વિનંતી, તેવા જ લાકડીનો સ્ફટિક તેજસ્વી ચમકથી ચમકી ઊઠ્યો. અચાનક, એક ઝડપી, ધારીદાર છાયા ઝાડની નીચેથી પસાર થઈ. તે રાજુનો મિત્ર, શિયાળ હતો! શિયાળે ઝાડની થડને જોરથી ખોંચ્યું અને ઝાડ હલવા લાગ્યું. આથી રાજુ સહીતની ડાળી નીચે ઝૂલવા લાગી અને રાજુ સહેલાઈથી જમીન પર ઉતરી શક્યો.

રાજુએ શિયાળનો ખૂબ ખૂબ આભાર માન્યો. ત્યાં જ તે ચકલી અને ખરગોશ પણ આવી પહોંચ્યાં. તેમણે રાજુને મુશ્કેલીમાં જોયો હતો અને મદદ માટે શિયાળને બોલાવ્યો હતો. ચારેય મિત્રો ઝરણાની કાંઠે બેઠા અને રાજુએ પોતાની સાથે લાવેલી મઠરીયાઓ અને ફળો સૌને વહેંચી ખાધાં.

રાજુએ કહ્યું, "આ જાદુઈ લાકડીએ જ મને તમારી બોલી સમજવાની શક્તિ આપી. પણ મને હવે સમજાયું છે કે ખરું જાદુ તો છે મિત્રતા અને એકબીજા માટેની કાળજી."

પ્રાણીઓએ રાજુની વાત સહમતીથી સ્વીકારી.

સાંજે, રાજુ ઘરે પાછો ફર્યો. તે જાદુઈ લાકડીને સંભાળથી પોતાના ઓરડામાં રાખી દીધી. તે દિવસથી, રાજુ રોજ જંગલમાં જતો, પ્રાણીઓની મદદ કરતો, તેમની સમસ્યાઓ સાંભળતો અને ગામલોકોને જંગલ અને તેના નિવાસીઓનું રક્ષણ કરવા માટે પ્રેરિત કરતો. તે જાદુઈ લાકડીનો ઉપયોગ કદી પણ ખરાબ કામ માટે નહોતો કરતો.

અને આ રીતે, રાજુ અને તેની જાદુઈ લાકડીની મદદથી, ગામ અને જંગલ વચ્ચે એક સુંદર મૈત્રીનો પુલ બંધાયો, જે પીતર-પીતરથી ચાલતો આવે છે.

સારાંશ: જાદુઈ શક્તિઓથી વધારે મહત્વની સાચી મિત્રતા અને પર્યાવરણ પ્રત્યેની કાળજી છે.