ગુજરાતી હાસ્ય વાર્તા - ડૉક્ટર સાહેબ | Doctor Saheb Gujarati Story | 2025

ડૉક્ટર સાહેબ અને એંશી ટકાની તકલીફ (Doctor Saheb and the Eighty Percent Problem)

સવારના આઠ વાગ્યા હતા અને ડૉક્ટર વસંતભાઈ પટેલની નાની સી ક્લિનિકમાં દવાખાનું ચાલુ થઈ ગયું હતું. ડૉક્ટર સાહેબ તેમની જૂની, ચમકતી ડેસ્ક પાછળ બેઠા હતા અને પહેલા રોગીની તપાસ કરી રહ્યા હતા. તેમની ઉંમર પૈસ્ઠની આસપાસ હતી, ચશ્માની પાછળથી તેમની નજર ચોક્સ અને ભલામણભરી હતી.

આજે પહેલા નંબરે હતા મણિભાઈ કોઠારી. મણિભાઈની ઉંમર સાઠને ટેલે હતી, પણ તકલીફોની યાદી એવી હતી કે જાણે શરીરના તમામ ભાગોમાં ક્રાંતિ ચાલુ હોય એમ લાગે.

"કેમ છો, મણિભાઈ?" ડૉક્ટર સાહેબે પૂછ્યું.

"ડૉક્ટર સાહેબ, જીવ જતો હોય એમ લાગે છે," મણિભાઈએ લાંબો શ્વાસ ભરીને કહ્યું, "સવારથી પથારીમાંથી ઊઠવાની તાકાત નથી. શરીરમાં એકદમ પીડા છે."

"ક્યાં પીડા છે?"

"ક્યાં નથી? સમજો કે, શરીરનો એંશી ટકા ભાગ દુખી રહ્યો છે. બાકીના વીસ ટકા ભાગે પણ ધમકી આપી છે કે અમે પણ દુખવાના જ!" મણિભાઈએ હાથ હલાવીને સમજાવ્યું.

ડૉક્ટર સાહેબ ચશ્મું સાફ કરતા કરતા હલકું સ્મિત કર્યું. મણિભાઈ જેવા રોગીઓથી તેમનો ભારી મનોરંજન થતો.

"ચાલો, વિસ્તારથી કહો. પહેલાં માથું દુખે છે?"

"ના સાહેબ, માથું તો બિલકુલ નથી દુખતું. પણ ગળું, ખભા, પીઠ, કમર, પેટ, ગોડાં, એટલે કે ઉપરથી નીચે સુધી..." મણિભાઈએ શરીર પર હાથ ફેરવ્યો.

"સમજ્યો. તમારી નિયમિત દવા લેતા હો, ને?"

"લેતા જ તો હોઈએ! પણ લાગે છે કે દવાએ કામ કરવું બંધ કરી દીધું છે. એંશી ટકા દવા નકામી થઈ ગઈ છે, બાકીની વીસ ટકા દવા પણ શરીરમાં ઊતરતી નથી!"

ડૉક્ટર સાહેબે તેમનું લોહીનું દબાણ (બ્લડ પ્રેશર) તપાસ્યું. તે સહી હતું. નાડી પણ યોગ્ય હતી.

"મણિભાઈ," ડૉક્ટર સાહેબે ગંભીરતાપૂર્વક કહ્યું, "તમારી તબિયતમાં કોઈ મોટી સમસ્યા નથી. તમે ઘરે બેઠા બેઠા વધારે પડતા વિચાર કરો છો. ચાલો, હું તમને એક નવી દવા લખી આપું છું."

મણિભાઈની આંખો ચમકી. "નવી દવા? કેવી હશે? કિંમતી હશે? એંશી ટકા આરામ આપશે?"

"એકદમ!" ડૉક્ટર સાહેબે પ્રેસ્ક્રિપ્શન લખવા માંડ્યું, "આ દવા સવાર-સાંજ લેવાની છે. પણ એક ખાસ શરત છે."

"શરત?"

"હા. તમારે રોજ સવારે ચાર કિલોમીટર ચાલવું પડશે. અને સાંજે પાર્કમાં જઈને તમારા સાથીઓ સાથે ચાર પાંચ ચાસરીની બાજી પણ ખેલવી પડશે."

મણિભાઈનું મોં લાંબું થઈ ગયું. "પણ ડૉક્ટર સાહેબ! એ તો શારીરિક શ્રમ થયો! મારું શરીર એંશી ટકા દુખી રહ્યું છે, હું ચાલવા જઈશ કેમ કરીને?"

"મણિભાઈ, આ દવાનો હિસ્બ છે. જો તમે ચાલશો નહીં, તો આ ટેબલેટ એંશી ટકા કામ નહીં કરે. અને બાજી ખેલ્યા વિના તો વીસ ટકા પણ નકામી ગણાશે. ચોક્કસ જોઈએ."

મણિભાઈ ખિન્ન થઈને દવાનું પરચું લઈ ચાલ્યા ગયા. ડૉક્ટર સાહેબ મન હસ્યા. તેમણે જાણ્યું કે મણિભાઈને દવા નહીં, પણ કામથી દૂર રાખનારી ચિંતાથી મુક્તિ જોઈતી હતી.

બીજા નંબરે આવી એક યુવતી અને તેની મા. યુવતીનું નામ અનન્યા હતું. મા બોલી રહી હતી, "ડૉક્ટર સાહેબ, આની તબિયત બહુ ખરાબ છે. રોજ સવારે ઉઠે ત્યારે ચક્કર આવે છે."

અનન્યા કંઈ બોલી નહીં. ડૉક્ટર સાહેબે તેની તરફ જોયું. "ચક્કર ખરેખર આવે છે?"

અનન્યાએ હા માં હું કરી.

મા ફરીથી બોલી, "ના ના, એને ખબર નથી પણ શું થાય છે! મને ખબર છે. એને પેટમાં ગોલ્ડ છે. ખાધું પીવું ઊતરતું નથી."

"મમ્મી, મને તો ભૂખ લાગે છે," અનન્યાએ હલકેથી કહ્યું.

"જુઓ ડૉક્ટર સાહેબ! એમ કહે છે પણ ખરી નથી! એક કપ ચા પીએ છે અને કહે છે કે પેટ ભરાઈ ગયું! આ બધી નવી જમાનાની બીમારી છે!"

ડૉક્ટર સાહેબે અનન્યાનું વજન અને આયર્ન લેવલ તપાસવાનું કહ્યું. રિપોર્ટ સામાન્ય હતી.

મા ચિંતિત હતી, "કહો ડૉક્ટર સાહેબ, શું કરવું? એંશી ટકા ખોરાક તો એ મારી જ છે ના?"

ડૉક્ટર સાહેબ સમજી ગયા. પ્રશ્ન યુવતીનો નહીં, પણ માની ચિંતાનો હતો.

"બહેન," ડૉક્ટર સાહેબે માને સંબોધીને કહ્યું, "તમારી ચિંતા વાજબી છે. પણ અનન્યા સાવ ઠીક છે. તમે એક કામ કરો. તમે રોજ સવારે અનન્યા સાથે બેસીને નાસ્તો કરો. અને ખાતી વખતે મોબાઇલ ફોન બંધ રાખજો. એટલે એંશી ટકા પ્રોબ્લેમ સોલ્વ થઈ જશે."

"પણ એ તો મારા વ્યવસાયનો ફોન છે, ડૉક્ટર સાહેબ!"

"તો પછી વ્યવસાય એંશી ટકા અને પુત્રી વીસ ટકા?" ડૉક્ટર સાહેબે ભમ્મર મારી.

મા થોડી શરમિંદી થઈ ગઈ. અનન્યાના ચહેરે હલકો સ્મિત ખેલી ગયું.

બપોરે ડૉક્ટર સાહેબ ચા ની ચુસકી લઈ રહ્યા હતા ત્યારે એક યુવક, કે જેનું નામ રાજુ હતું, તે ધસાક્કો મારીને અંદર આવ્યો.

"ડૉક્ટર સાહેબ! બચાવો! મારો જીવ નીકળી જશે!"

"શું થયું બેટા? શાંતિથી બોલો."

"ડૉક્ટર સાહેબ, મેં ઇન્ટરનેટ પર મારા લક્ષણો ચેક કર્યા. મને લાગે છે કે મને 'ગૂગલાઈટિસ' થઈ ગયો છે!"

ડૉક્ટર સાહેબે ચશ્મું સરકાવ્યું. "ગૂ...ગલાઈટિસ? એ કઈ બીમારી છે?"

"સાહેબ! મને થોડો કફ છે, થોડું ગળું દુખે છે, અને શરીરમાં હલકી પીડા છે. મેં ગૂગલ પર ચેક કર્યું તો એ લક્ષણો કોઈ ભયંકર બીમારીના સાથે મેળ ખાતા હતા! મારા શરીરના એંશી ટકા અંગો એ બીમારીથી પ્રભાવિત થઈ ગયા છે! હવે મારી ઉંમર ફક્ત વીસ ટકા જ બાકી છે!"

ડૉક્ટર સાહેબ ખડખડાટ હસી પડ્યા. "અરે ભગવાન! રાજુ, તને સર્દી-ખાંસી થઈ છે. એક સાદી સર્દી."

"ના સાહેબ! ગૂગલ કહે છે કે એ ઘાતક બીમારીનું પ્રથમ ચિહ્ન છે!"

"ગૂગલ ડૉક્ટર નથી, રાજુ. હું ડૉક્ટર છું. અને હું તને કહું છું કે તને સર્દી છે. તું ઘરે જા, એક એન્ટી-એલર્જીની ગોળી લે, ખારા પાણીથી ગળું સાફ કર, અને ગૂગલ સર્ચ બંધ કર. એટલે તારા શરીરના શતપ્રતિશત ભાગને આરામ મળી જશે."

રાજુ અવિશ્વાસથી ડૉક્ટર સાહેબને જોઈ રહ્યો હતો. "ખાતરી છે ના, ડૉક્ટર સાહેબ?"

"હા, ખાતરી છે. અને જો ના હોય તો? તો પછી તારી ફીનો એંશી ટકા હિસ્બો હું તને પાછો આપીશ."

આ વાત સાંભળીને રાજુને થોડી ખાતરી થઈ અને તે ચાલ્યો ગયો.

સાંજ થઈ ગઈ હતી. છેલ્લો રોગી પણ ચાલ્યો ગયો હતો. ડૉક્ટર સાહેબ તેમની ડેસ્ક સાફ કરી રહ્યા હતા. આજે પણ એંશી ટકા રોગીઓને દવા નહીં, પણ સલાહ, સહાનુભૂતિ અને થોડું હાસ્ય જોઈતું હતું. અને વીસ ટકા રોગીઓને ખરેખરી દવા.

તેઓ બારણું બંધ કરવા જઈ રહ્યા હતા ત્યારે તેમની નજર બહાર પાર્કમાં પડી. ત્યાં મણિભાઈ તેમના મિત્રો સાથે ચાસરીની બાજીમાં મશગુલ હતા અને જોરથી હસી રહ્યા હતા. ડૉક્ટર સાહેબ મનસા મુસકુરાયા.

"જુઓ ને," તેમણે પોતાની મનમાં કહ્યું, "મણિભાઈની એંશી ટકા તકલીફો તો અહીં જ ભાગી ગઈ લાગે છે. આ જ સારી દવા છે – જીવનમાંથી ચિંતા કાઢી નાખવી અને હસવું."

તેઓ ઘર તરફ ચાલવા લાગ્યા. એક ડૉક્ટરનું જીવન સુખી કરનારું એંશી ટકા હાસ્ય અને વીસ ટકા દવા પર જ ચાલતું હતું. અને આજે પણ એ હિસ્બ બરાબર બેઠો હતો.